Radość

Witajcie Kochani! Choć dzisiaj pokażę Wam malutkiego skarpetkowego aniołka, to mojego posta zatytułowałam RADOŚĆ, ponieważ to ona  mnie ogarnia 😀. 

Wczoraj było ogłoszenie wyników rekrutacji i ... udało się!!!! Syn dostał się do wymarzonego liceum, na wymarzony profil, do swojego numer jeden 😀. Nawet nie jestem w stanie Wam opisać jak bardzo się cieszę, a ile wcześniej łez wylałam, ile nerwów i zdrowia mnie to kosztowało, ile wsparcia dałam swojemu dziecku, ile nocy nie przespałam ze zmartwienia. Ale dla tej chwili warto było — ten cały trud, praca, wszystko się opłaciło. Rozpiera mnie ogromna radość, ale również duma, spokój i przekonanie, że teraz będzie dobrze. Nie muszę sprawdzać już rankingów, progów punktowych, analizować, szykować planów awaryjnych. Wszystko co złe, a związane było z rekrutacją rozpłynęło się jak mgła. Jest tylko przykrym wspomnieniem, które mimo wszystko nas wzmocniło i jeszcze bardziej zbliżyło do siebie -  wiadomo w Rodzinie siła! 

W dniu ogłoszenia wyników pojechaliśmy od razu do szkoły zawieść oryginały dokumentów. Z radością i łzą wzruszenia spoglądałam jak mój syn kroczy w stronę wymarzonej szkoły z głową pełną marzeń, uśmiechem na twarzy i luzem. Widziałam jak ta wielka mała rzecz - jego nazwisko na liście przyjętych przywróciło mu wiarę w sens nauki, marzenia i wiarę w trud pracy, że to wszystko miało sens, opłacało się. A moja radość ciągle rosła. Pojawiła się też ulga, że to już koniec tego szaleństwa.

Dla nas rekrutacja zakończyła się dobrze, ale niestety inni wciąż będą szukać swojego miejsca.  W Warszawie zabrakło miejsc dla ponad 3 tys. uczniów 😱. Złość i smutek mnie ogarnia jak pomyślę o tych biednych dzieciakach i ich rodzicach, o tym, jak płaczą i czują się bezużyteczni... chociaż wcale tak nie jest. Ponoszą konsekwencje błędnego systemu, złej reformy. Są „ofiarami”, którymi być nie powinni. Kochani, jak weszłam z synem do już jego liceum to aż zamarłam na widok wywieszonych list niezakwalifikowanych uczniów. Straszny widok. Tysiące nazwisk na kilkudziesięciu kartkach, rozwieszonych w korytarzu. I kolejne dzieciaki wchodzące do szkoły szukające siebie na tych skrawkach papieru, ich nadzieja, która szybko znikała. Łzy szczęścia mieszały się ze łzami rozpaczy, radość ze smutkiem, strach ze spokojem. Ten obraz na długo pozostanie w mojej głowie, tego nawet nie da się opisać  😔. 

Moi Drodzy, jeżeli wśród moich cudownych Czytelników są  rodzice uczniów, którym nie powiodło się w pierwszym naborze to nie poddawajcie się. Wiem ile nerwów i kolejnego stresu będzie Was to kosztowało, ale wierzę, że będzie dobrze, że uda się!! Nie poddawajcie się, bo ta siła jest teraz Waszym dzieciaczkom potrzebna. Ja jestem z Wami myślami 💗 i mocno trzymam kciuki!

Kiedy wracaliśmy już do domu, syn w pewnym momencie nachylił się i szepnął do mojego ucha „Mami dziękuję, że mi tak pomogłaś (...)" . Poczułam jak łzy znów napływają mi do oczu...

Kochani dziękuje Wam bardzo za wsparcie i każde ciepłe słowo, za to, że trzymaliście kciuki i dodawaliście mi wiary oraz otuchy 💗! Dzięki Wam łatwiej było pewne zawisłości znosić. Syn również bardzo Wam dziękuję! Teraz nastał spokój, życie wróciło do normy, mamy wakacje i wybaczcie, ale na troszkę zniknę 😊...

Ściskam Was bardzo mocno!

Justyna