Nadwiślańskie Krajobrazy. Spacer z Aniołami.

Witajcie Kochani! Jak to dobrze, że nastał weekend. Słonko przegoniło ponurą aurę, a wiatr w magiczny sposób zamilkł. Zrobiło się tak przyjemnie i cicho. Zabieram więc Was na spacer w niezwykłe miejsce, gdzie przyroda rządzi się swoimi prawami, a śpiew ptaków i rechot żab słychać z każdej strony. Jest tam spokojnie, błogo, a czas zatrzymał się w miejscu. Będziemy razem wędrować po Dolinie Środkowej Wisły - moim małym azylu, do którego uciekam od szumu i gwaru miasta. Pamiętajcie jednak, że jest to Obszar Natura 2000 i wszystko, co napotkacie jest pod ochroną, nawet te maleńkie owady ciężko pracujące każdego dnia.

Nasza wędrówka właśnie się zaczęła. Idziemy wąską, krętą dróżką, podziwiając przyrodę i chłonąc świeże powietrze, lekka wilgoć  niczym mgiełka unosi się nad nami.

Po kilkunastu minutach wychodzimy z leśnej gęstwiny i naszym oczom ukazują się wiślane rozlewiska. To znak, że zbliżamy się do celu wędrówki.

Dotarliśmy. Oto ona - Wisła, najdłuższa rzeka w Polsce. Promienie słońca odbijają się w jej tafli niczym maleńkie kryształki, a swoistego rodzaju cisza jest odczuwalna z każdej strony. Urok rzeki jest niesamowity, ale nie dajcie się jemu zwieść. Jest głęboko, nurt silny więc zostańmy lepiej na brzegu.

Troszkę już spacerujemy i zapewne zastanawiacie się gdzie są te anioły? Są... ciiiiiii, aby ich nie spłoszyć. Schowały się na malutkiej wysepce wśród rozlewiska. Rozłożyły skrzydła i wygrzewają się w promieniach jesiennego słońca.

O rany, jak pięknie się błyszczą, jaki spokój od nich bije! Są takie malutkie, że chcąc zrobić im zdjęcie musiałam położyć się na piasku.

Ups, zauważyły mnie, ale nie odfrunęły. Pozują dalej. Uwielbiam ten widok, kiedy ich skrzydła niczym pergamin przepuszczają światło. Tworzy się swoista gra cieni i kolorów, a wszystko tak pięknie współgra z nadwiślańskim pejzażem.

Miałam dużo szczęścia, że Aniołki spotkałam. Ponoć rzadko tam bywają... Zostawię je jednak w spokoju - niech nadal odpoczywają.

Kochani nasz spacer dobiegł końca. Czas wracać do domu. Kto wie, może i Wy kiedyś nad Wisłą  lub inną rzeką spotkacie swoje Anioły... Rozglądajcie się dobrze ... Nigdy nie wiadomo co życie niesie ze sobą!

Buziaki, 

Justyna